-
Zuid-Korea
We bezoeken alleen Seoul tijdens deze ‘stedentrip’ Zuid-Korea van 4 t/m 9 maart 2019. Als we de reisgids(en) zo eens bekijken kon dat nog steeds wel eens te kort zijn voort deze intrigerende stad. We zijn benieuwd of Zuid-Korea naar meer smaakt!
-
Even wennen (naar Seoul, 4 maart 2019)
Vooral Karin heeft om onduidelijk redenen ongelooflijk slecht geslapen en haar humeur pas wel bij het weer: grijs en regenachtig. Ok, nee, ze huilt niet hoor, maar erg vrolijk gaat het er ook niet aan toe als we om kwart over 6 het hotel uitwandelen. Gelukkig is het erg stil (een stuk stiller dan vannacht, met sirenes en gillende mensen, moppert Karin) en we zijn binnen no time via een kort metro-hopje op Namba Station. En dan moeten we alleen nog ‘even’ de Nankai-lijn vinden en (daarmee) de luchthaventrein. Twintig minuten later zitten we verhit in de trein, die een minuut later zijn deuren sluit en gaat rijden. Pfff, wat zijn die stations toch enorm hier en de overdosis info maakt het soms eerder lastig dan eenvoudig!
Hoe dan ook, we zitten in de trein, samen met andere toeristen èn locals die het als relatief snelle trein tussen A en B gebruiken. Ze staan af en toe te slapen in de trein, hangend in een handvat. Martijn krijgt bijna het hoofd van zijn buurman op zijn schouder. Als de man wakker schrikt negeren we hem beleefd; nee joh, dat zag er niet vreemd uit! We zitten het uit door een regenachtig en grijs Osaka en geven daarna onze bagage af bij Korean Air voor de lucht naar Seoul, Zuid-Korea!
Bijna net zo formeel beleefd als Japan, constateren we als, net voor het boarden, het voltallige personeel op een rijtje gaat staan en naar alle passagiers buigt. We zijn bijna de enige westerlingen op de vlucht hebben we al gezien en lijken (daarmee) ook de enigen te zijn die het opvalt. De rest van de mensen kijkt alsof het eigenlijk heel normaal is… en hier is dat waarschijnlijk ook zo. Als we weg-taxiën richting startbaan kan Karin het niet laten. De ‘uitparkeermannetjes’ staan na het buigen allemaal naar het toestel te zwaaien, in de regen. Ze plakt haar hand tegen het raam en zwaait terug. En ja, één mannetje gooit heel blij zijn tweede arm omhoog en zwaait heel enthousiast terug! Ha, hopelijk één iemand blij gemaakt vandaag!
De vlucht verloopt soepel en met een verrassend westers ontbijtje. We zijn wel blij dat het maar anderhalf uur vliegen is: Martijn heeft geen enkele beenruimte en zelfs Karin vindt het krapjes! Gelukkig blijft iedereen voor ons zitten waar hij / zij zit en hoeven we geen ingewikkelde gesprekken aan. Keurig op tijd landen we in zonnig Seoul, op Icheon Airport. We moeten wel even wachten voor we een stempel krijgen, maar dan zijn we ook door de douane en zien we onze tassen al vrolijk knalgeel op de band een rondje draaien.
Tja en dan. Eerst maar pinnen. De koers is 1 euro staat tot 1.270 Won dus we pinnen meteen maar vier ton! Lieve help, wat een koers! Gelukkig krijgen we wat verschillende briefjes, zodat we daarna voor een lunch-broodje niet meteen een enorme flap neer hoeven te leggen. En dan willen we nog Internet. Dat blijkt makkelijker dan we dachten: een supermarktje verkoopt data-sims voor vijf (of meer) dagen. Ze leveren er keurige instructies èn een pinnetje bij om de simkaart te installeren. We doen het meteen even en voila, internet. Erg handig wat ons betreft.
En dan het vervoer. We komen uit op een airport-bus en dat blijkt zo ongeveer een vip-bus die met enorme luxe stoelen (en ladingen beenruimte, tot tevredenheid van Martijn) een rijtje hotels in het centrum aandoet. We hebben bij de info-mevrouw gevraagd wèlke we moeten hebben, want er zijn er nogal wat. 6701 was de tekst, bij halte X… maar onderweg blijkt deze bus niet te stoppen bij halte X! Hmm. Van de chauffeur worden we ook al niet veel wijzer; hij lijkt te denken dat we vragen of hij ergens anders wil stoppen en wordt boos.
We sussen hem en zoeken met een combi van Internet en Maps.me (Google werkt niet / heel slecht in Zuid-Korea) uit dat de bus wèl stopt bij een hotel dat in de buurt van ons hotel ligt. Als de chauffeur er ons bij het eerste hotel uit wil hebben (hier is het, ga dan, maar dan in het Koreaans) overtuigen we hem dat we nog twee haltes mee willen. Nou vooruit, dat mag. Dat is dezelfde prijs. En dat zijn tenminste haltes die hij toch al aan doet. Rare toeristen. Hij moppert nog een tijdje door, maar wijst ons waar we moeten zijn als we er uit gaan. We bedanken vriendelijk en binnen 10 minuten staan we bij ons hotel.
Daar krijgen we een kamer op de 12e verdieping. Een erg warme kamer: de airco koelt niet, maar blaast warmte de kamer in! Dat lijkt bij navraag ‘verplicht’. Het hotel kan het niet wijzigen en we lezen van veel hotels dat dit in Seoul in de winter / het voorjaar blijkbaar een gegeven is. Overheidsrichtlijn? Geen idee, maar we zetten vanavond wel een raampje open.
Voor nu willen we vooral nog wat zien en we besluiten een rondje te lopen. In anderhalf uur tijd zien we de idiote drukte van het gebied waar ons hotel staat (Meyongdong, het centrale shoppers-paradijs en de meest centrale wijk in Seoul), een ontbijttentje voor morgenochtend (Paris Baguette, met ladingen verse broodjes, croissant etc. èn koffie en sapjes), de Cheonggyecheon beek (een voormalige weg die is gesloopt en waarin een beek is aangelegd, met wandelpaden langs de zijkant) èn het stadhuis. Het bestaat uit twee delen: achter het oude stenen gebouw staat een groen-glazen gebouw dat als een golf over het oude gebouw lijkt heel te storten. Op het plein ervoor staan duizenden paaltjes als herinnering aan oorlogsslachtoffers (met lichtjes er in die ‘s avonds aangaan) en binnen strijden zeven verdiepingen groene ‘muur’ en een wit ballonnen-kunstwerk om aandacht. We bekijken het in het zonnetje en wandelen dan terug naar het hotel.
Als we teruglopen begint de telefoon van Karin ontzettend te trillen. Als ze er op kijkt ziet ze ‘noodwaarschuwing! zeer ernstig!’ … en dan een volkomen onleesbare Koreaanse tekst! Ehm… help? Als we om ons heen kijken, kijken er wel wat mensen op hun telefoon, maar niemand begint te rennen of weg te duiken, dus we gaan er van uit dat we de tijd hebben om terug te lopen naar ons hotel. Als we daar een paar minuten kater aankomen gaan we meteen door naar de receptie. Kunt u dit voor bij vertalen? Het meisje zoekt hulp op Internet en zegt dan heen triomfantelijk ‘lots of smoke!’ Pardon? Haar collega die achter haar langsloopt zegt ‘smog!’ Aha!
Als we op Internet opzoeken hoe erg het dan nu is (we hadden waarschuwingen voor morgen gezien, maar niet voor vandaag) blijkt het inderdaad vrij dramatisch. Ok, goed dat we het weten. Die maskertjes uit Osaka moeten nog wel een beetje worden aangevuld zo te zien! Als we nog even staan na te praten komt het meisje van de receptie aanrennen met twee maskers ‘for breath easy’. Kijk nou, wat lief!
Toch besluiten we dat er het voor vandaag wel voor gezien houden. Na lekker rustig rommelen op de kamer gaan we er alleen nog even op uit om wat te eten… aan de overkant van de straat. Daar zit namelijk Meyongdong Kyoja, een instituut in deze wijk. Ze hebben precies drie gerechten waaronder kalguksu: noedels met vlees en groenten in een soort soep. Dat is iets voor Martijn. en de bak met gestoomde dumplings is iets voor Karin. De kimchi (gefermenteerde ingelegde kool) blijkt SUPER-heet en is voor ons allebei een beetje té. Het personeel is hilarisch: ze kennen een paar woorden Engels en het is hier altijd stampdruk, dus dat resulteert in geblafte zinnen als ‘first you pay, than I get food you!’
We snappen niet helemaal wat de hype is van deze tent wat eten betreft, maar we eten lekker, vermaken ons kostelijk en als we zijn uitgekeken hoeven we alleen nog de drogist op de hoek te ‘vervallen’ (extra maskertjes) voor we de herrie, drukte en etensluchten ontvluchten naar onze hotelkamer aan de overkant. Dat raampje blijft dicht gezien de smog, maar onder alleen een lakentje valt de hitte vast mee. Weltruzzzzzz….
-
Seoul in de smog (5 maart 2019
Als we op de website kijken met smogmeldingen is het even slikken. Woei, we zijn blij dat we die maskertjes hebben en die gaan vandaag ook op. Misschien nog niet de eerste 50 meter naar Paris Baguette. Die blijken weliswaar om 7 uur open, maar om 8 uur hebben ze toch nog niet zoveel lekkers als we gisteren zagen! Gelukkig liggen er wel verse broodjes met wat rozijnen èn vindt Martijn een ei-ham-muffin. De koffie is prima en ze hebben zelfs flesjes versgeperst sap. Tijdens het ontbijt maken we plannen. Vandaag en morgen lijken ‘smog-dagen’ te zijn; de twee dagen erna valt het (volgens de verwachting) mee. Vandaag en morgen gaan we dus ‘binnen-dingen’ doen.
Als we om half 10 uit de metro bovengronds komen bij het National Museum of Korea zien we wat ‘heftige smog in Seoul’ betekent. Het lijkt alsof het mist. We zien door de laag ellende wel dat er ergens boven ons hoofd een zonnetje is, maar anders dan met mist zit het ‘wegbranden’ van de smog er niet in. We halen een kopje koffie bij een café ‘tje dat al open is en maken dan een héél klein rondje door de tuin waar we een verzameling pagoda’s vinden.
Als het museum om iets voor 10 open gaat rollen we meteen naar binnen, gooien Martijn’s tas in een kluisje en aan vragen of we straks mee kunnen met de Engelstalige tour. Die zou om 11 uur moeten zijn, dus het plan is zelf rondkijken en dan de highlights-tour met uitleg. Als we het vragen zegt de dame: daar staat ze, jullie kunnen meteen weg. Ehm, pardon? Hello zegt een vriendelijke dame. Ik ben jullie gidse. Zullen we? Wauw, een gratis museum, een gratis tour en dan ook nog ‘nu’?! Het wordt bijna een privé tour, maar een Britse jongen die aan komt lopen schuift ook nog aan.
De tour is echt geweldig en het museum fantastisch mooi! Onze gidse neemt ons mee door de tijd: van de steentijd, via een aantal dynastieën tot de Japanse overheersing. De overheersing, de Koreaanse oorlog en wat daarna komt maakt geen deel uit van het museum. We zien prachtige voorwerpen: stenen handbijlen (duizenden jaren oud) , vogel-karaffen voor tempels en heiligdommen (met de vogel als goddelijk symbool, omdat hij zo dicht bij de hemel kan komen) en een gouden kroon en gordel uit waarschijnlijk de 6e eeuw. Dat is National Treasure nr 188, zegt de gidse. We staren haar aan. Het geeft aan dat het op de lijst kunstschatten van nationaal belang staat en het nummer is administratief belangrijk. Dus nummer 1 is niet belangrijker dan 188 vraagt de Britse knul. Nee hoor, lacht de gidse, het idee.
In de hal vertelt ze over de stoepa van 10 (!) verdiepingen die daar staat opgesteld (‘het is net als lego: beelden en paleizen in Korea kunnen bijna allemaal uit- en weer in elkaar om ze te verplaatsen’). In de Boeddha zaal laat ze ons beelden uit de 8ste, 9e, 11e en 12e eeuw zien; verschillende soorten boeddha’s en verschillende materialen. Ze zijn echt prachtig en schitterende tentoongesteld. Net als het aardewerk in de zalen erna, waar de ‘moonjar’ (de maankruik’) de meeste indruk maakt. wit, zonder decoratie en bewust scheef, zodat hij van verschillende kanten op verschillende fases van de maan lijkt.
En dan hoepla, dan is het uur voorbij. We bedanken haar uitvoerig (mondeling: fooi geven komt in Korea niet voor: het is ongewenst en soms een belediging) en gebruiken na het leegdrinken van een flesje water nog anderhalf uur daarna om zelf de overgebleven zaken te bekijken en soms iets terug te zien.
Pff en dan zijn de pootjes op en is het wel tijd voor lunch! Karin vraagt een beetje geduld aan Martijn: kom op, dan pakken we de metro en moeten we nog een klein stukje lopen. Dan heb ik daarna een verrassing. De mondkapjes gaan op als we naar buiten stappen en weer af als we bij Baker’s Table binnenstappen. Martijn kijkt om zich heen: kijk nou, een echte Duitse bakker! We komen er helemaal van bij: koffie, sap, een pretzel om te delen en daarna een soort kruising tussen een panini en een tosti voor ons allebei. Mjammie, dat was ongeveer net zo lekker als het stokbroodje met sesam en camembert in Japan!
Na de lunch zoeken we opnieuw een ‘binnen-ding’ op en een absolute tegenhanger van het museum. Dongaemun Design Plaza & Park. Dit vreemde gebouw is wel eens ‘het grootste driedimensionale a-typische bouwsel’ ter wereld genoemd en bestaat uit beton en aluminium in … nouja, dus nogal a-typische vormen. Er zit van alles, zelfs een historisch museum opgetrokken rond alle archeologische vondsten die bij de bouw van het gevaarte te voorschijn kwamen. Maar historie zagen we vanochtend al: de middag gebruiken we om door het design center te wandelen. Door hippe trappenhuizen. langs moderne beelden, via super-gave winkels en tenslotte nog via buiten, waar de lucht perfect lijkt te kleuren bij het grijsbruin van het gebouw.
Als we klaar zijn is er koffie en de constatering dat we ons best hebben vermaakt, maar ‘oude steenhopen’ toch meer aan ons zijn besteed dan ‘moderne gevaartes’. Tijd voor… ja waarvoor eigenlijk? Het blijkt bijna 5 uur! Dat is wat later dan we dachten, dus we nemen na een rustige pauze de metro naar Gwangjang market. Een grotendeels overdekte markt die vroeger bekend was vanwege de stoffen, maar tegenwoordig bekend is vanwege de meer dan 200 eet-stalletjes die er staan.
Het is een kakofonie van licht, geluid, geuren… Sommige dingen zien er helemaal niet lekker uit of ruiken afschuwelijk, maar heel veel ziet er uitstekend uit! We wandelen een rondje en komen dan aan de rand van de drukte bij een stalletje van een vrouw die noedels èn dumplings heeft. Er zitten mensen maar het is niet superdruk. En het eten ziet er heerlijk uit. Dit durven we wel aan! We schuiven aan op de… wauw, verhitte bankjes?! Het herinnert er ons nog maar weer eens aan dat Seoul HEEL erg koud kan worden in de winter en dat dit een ongewoon warme winter is. Normaal ligt er nog sneeuw in deze tijd!
Het eten is uitstekend! We eten het met smaak op en al constateren we opnieuw dat de Koreaanse keuken niet helemaal aan ons is besteed (loeihete kimchi vinden we niet wat en we snappen de hoepla over alle ‘prutjes’ niet zo), verstaat deze kokkin haar vak. Ze glimt van trots als we haar complimenteren. We bedanken uitvoerig en gaan dan naar het hotel. Helemaal bekaf van een grijze, maar oh zo kleurrijke dag!
-
Meer smog, meer interessante dingen (Seoul, dag 2, 6maart 2019
Vandaag is het zowel met de luchtkwaliteit als met de hoeveelheid broodjes bij Paris Baguette ongeveer hetzelfde gesteld als gisteren: niet best. Maar niet getreurd: we vinden iets lekkers, we zetten onze mondkapjes op en we hebben een Plan. Na het eten nemen we een metro naar het War Memorial Korea, het oorlogsmuseum waarin veel aandacht is voor de Koreaanse oorlog uit de jaren ’50 van de vorige eeuw. Een oorlog die formeel nog steeds voort duurt: er is slechts een staakt het vuren getekend. We zijn gefascineerd en hoewel met name Karin alles behalve dol is op oorlogsmusea, hopen we dat we dit interessant kunnen maken door een gratis Engelstalige tour.
Dat lukt. Samen met drie Duitsers (aan hun interesse in de bijdrage van Griekenland aan Zuid-Korea te zien: van Griekse afkomst) en een Amerikaan (gepensioneerd militair) volgen we anderhalf uur een lokale man (hij was 5 toen de oorlog uitbrak) door de zalen van het moderne en op uiteenlopende manieren ingerichte museum. Hij begint met een samenvatting van het verloop van de oorlog en zoomt dan vervolgens in elke zaal op een stukje van het verloop van de oorlog en / of aanpalende zaken in. Zijn verhaal is verrassend neutraal. En er is veel aandacht voor de bijdragen van de leden van de verenigde Naties die geholpen hebben. Natuurlijk voor de VS, maar de man heeft feilloos opgepikt dat wij uit Nederland komen en wijst ons op de bijdrage van ons kleine kikkerlandje. Iets meer dan 5.000 (vrijwillige) manschappen en 1 schip.
Aan het einde bedankt hij ons. Voor de bijdrage van ons land en voor het feit dat wij ook nu Zuid-Korea niet vergeten. We worden er wat ongemakkelijk van, maar hij glimlacht. Please just enjoy: I thank you for being free and so I can enjoy too. Geraakt nemen we afscheid. Ahum, kuch en nu weer nuchter Nederlands graag! Karin is er wel klaar mee en ploft op een bankje, terwijl Martijn nog een snel rondje maakt langs de zalen met ‘oude oorlogsmeuk. Het ‘schildpad-schip’ uit de 15e eeuw is nog wel intrigerend: als een dik-gepantserd beest was het destijds zijn tijdgenoten ver vooruit en zorgde voor grootse overwinningen. Voor wie is ons een beetje onduidelijk: het lijkt er op dat het door de Japanners is bedacht, maar daar wordt wat overheen gepraat.
Als Martijn is uitgekeken, maken we binnen en buiten nog een klein rondje. Binnen vinden we onder andere de auto’s van de leiders van Noord- en Zuid-Korea uit de jaren ’50. Inside joke: Karin maakt aantekeningen. Buiten staan enorm veel vliegtuigen en tanks opgesteld en er ligt zelfs een schip. Dat is zo te lezen nog in 2002 naar de kelder gezonden door Noord-Korea. De kogelgaten zijn knalrood geschilderd. Karin maakt wat plaatjes. En een selfie. Met het mondkapje en een zonnebril voor een tank. Hmmm…. laten we die foto maak niet openbaar maken, want een mens zou er toch verkeerde ideeën van kunnen krijgen!
Daarna is het echt klaar met alle oorlogsellende. Tijd voor luchtiger vermaak. Oh, maar wacht even, is het al 12 uur?! Wauw, de tijd is voorbij gevlogen! Misschien eerst even lunchen dan. Op een bankje bekijken we de opties. Ondertussen worden we meermaals aangesproken door jonge soldaten die na het museumbezoek zich dapper genoeg voelen om die interessante toeristen aan te spreken. Heldhaftige gesprekken: hallo! Oh, hallo! Waar komen jullie vandaan? Nederland. Waar?! Holland. Oh…. Ik ben een soldaat! Ik zie het. … Ok, ik moet gaan. Ok, dag! Dank je wel, dag! We grijzen er een stiekempjes om … en besluiten dan dat die bageltent die hier boven dat afschuwelijke lokale tentje zit (er komt echt een vreselijk lucht uit) een heel goeie lunch-optie is. En dat klopt: heerlijke verse bagels, goeie belegjes, lekker verse sapjes èn prima koffie. Mjammie.
Daarna gaan we weer op stap. Deze keer naar de COEX Mall. Dat kost ons 3 kwartier met de metro, maar er zitten twee dingen die we graag willen zien. Om te beginnen de Starfield Library. En niet zomaar een bieb. Eigenlijk is het niet eens een bieb (je kunt de boeken die er staan niet meenemen), maar bijna een tempel voor boeken. Rekken en kunstig gestapelde boeken tot wel 15 meter hoog steken ver boven iedereen uit. Het is echt een geweldig gezicht en verrukt maken we plaatjes. In stilte want midden in de gekte van de mall zitten allerlei mensen te lezen, studeren, werken… Bijzonder!
En het tweede dat we willen zien is… de bioscoop! We hebben wel zin in een filmpje en we hebben gelezen dat deze bioscoop films in de originele taal vertoont, met ondertiteling. Als we er aan komen is het even slikken. De films mogen dan origineel worden vertoond: de uitleg over de films niet! Karin pakt haar telefoon erbij en met behulp van Internet zegt ze: alleen Captain Marvel lijkt interessant en hij begint… over 3 minuten? Ze loopt naar de balie waar vier mensen haar angstig aanstaren. Ze buigt, zegt vriendelijk gedag en vraagt dan ‘wie spreekt er Engels en wil mij helpen’. Het tweede meisje van rechts ontspant, glimlacht onmiddellijk terug en zegt: “You want ticket? I can help!” en zonder problemen krijgen we twee kaartjes op de stoelen die we willen en drie minuten later zakken we onderuit in de comfortabele stoelen.
De Koreaanse ondertiteling is verrassend makkelijke te negeren, de film is vermakelijk en we amuseren ons prima. Zeer tevreden komen we na afloop de zaal uitgerold. En na een rondje mall is het alweer etenstijd. Pfff, verzucht Karin, er is hier zoveel keuze dat ik er een beetje iebel van wordt. Kunnen we niet ergens ‘koe’ eten? We eten enorm veel vegetarisch óf dingen met varkensvlees en ik heb wel weer zin in een beetje koe… De eerste optie blijkt zo afschuwelijk duur (omgerekend 136 euro voor een biefstuk?!) dat we er meteen vanaf zien, maar dan vinden we ‘bovengronds’ een burgertentje. Het is vrij klein, ziet er niet uit… en ze serveren er super-sappige burgers en uitstekende frietjes. Karin houdt na het eten nog een tijdje haar vingers gekruisd, maar het eten valt prima. Ook al mjammie!
En nu we zo ver zuidelijk zijn kiezen we voor nog één stop die net achter de mall ligt. De Bongeunsa-tempel. Op dit uur praktisch verlaten (hoewel er binnen nog zoveel mensen zitten te bidden en mediteren dat we alleen door de ramen naar binnen kijken) en sfeervol verlicht. De tempel is gesticht in de 8ste eeuw, maar de huidige houten gebouwen stammen voornamelijk uit de 19-eeuw en zijn kleurrijk (groen, met versieringen in roze, geel, rood…) beschilderd. Vooral de dakranden en goten zijn prachtig. Binnen glimmen de gouden boeddha’s en schijnt er een lichtje uit elke roze-met-witte lotus-lantaarn. Naast het hoofdgebouw zien we een gebouwtje met een enorme bronzen bel en een gigantische drum. En even verderop… Onze monden vallen open. Een ENORM wit boeddha beeld, omringd door zeker 10 andere beelden die in een halfronde cirkel er om heen staan. En daarachter rijen en rijen met kleine witte boeddha beeldjes met … namen? er op. Zo te zien kan je die ‘kopen’, ongetwijfeld om je verzoek aan de boeddha te ondersteunen. Het is er volkomen verlaten en in stilte wandelen we een rondje. Wauw…
En dan is het op. We gaan terug naar het hotel en na een kopje thee vallen onze ogen dicht. Eens kijken of we van morgen wèl een echte buiten-dag kunnen maken, maar deze binnen-dag was in ieder geval prima!
-
Buitendag! (Seoul dag 3, 7 maart 2019)
“Ja!”, juicht Martijn als hij de gordijnen open trekt: “Er is echt uitzicht!” Hè fijn, de waardes die we online terugvinden bevestigen dat Seoul weliswaar niet smog-vrij is, maar dat het prima is om vandaag een hele dag buiten door te brengen zonder al te veel ellende. Daar gaan we gebruik van maken. Na een inmiddels standaard bezoekje aan Paris Baguette (we kúnnen natuurlijk ontbijten met rijstepap met vis er in… not!) nemen we de metro naar het Changdeokgung paleis. Niet zo groot en beroemd als het Geyongbokgung paleis, maar véél origineler en dat vinden we eigenlijk veel leuker. Het is oorspronkelijke gebouwd eeuw als ‘reservepaleis’ (je wist tenslotte maar nooit wanneer je hoofdpaleis zou affikken) en is tot 1910 woonpaleis geweest van de laatste keizer(in) van Korea. De kroonprinses is er eind vorige eeuw overleden en daarna is het paleis grondig gerestaureerd en open gesteld voor het publiek. Sommige delen, zoals de stenen brug die het water overspant die ‘buitenwereld’ en ‘binnenwereld’ van elkaar scheidden, stammen nog uit de 14e eeuw. Veel is in de loop der tijd, door brand of de Koreaanse oorlog beschadigd en hersteld. Sommige delen zelfs door originele delen van het Geyongbokgung paleis in te zetten! Want ook hier geldt: Koreaanse paleizen zijn als lego; je kan ze uit elkaar halen en ergens anders weer in elkaar zetten. We kopen een kaartje net na een enorme groep luidruchtige Amerikaanse jongeren en nadat we zelf een rondje hebben gelopen over het grote complex, sluiten zij helaas ook aan bij de gratis Engelstalige rondleiding. Als grappend over de groep (he, wat is dat nou, wij hebben toch altijd bijna-privé tours?!) sluiten we aan. En ook deze tour is ondanks de omvang van de groep, erg goed. De gidse vertelt over de gebouwen die allemaal een andere functie hadden: ontvangstruimte, administratiekantoor, troonzaal, woonruimte, slaapkamer, keuken… Ze laat een voorbeeld van een kachel die in veel ruimtes onder de vloeren zit, om de vloer te verwarmen in de meestal bijtend koude winters van Seoul. De kachel verwarmde de stenen vloer, die op zijn beurt de ruimte verwarmde. Een belangrijke reden waarom Koreanen op de vloer zaten: dat was een stuk warmer! De stenen schoorstenen die er bij horen zijn na haar uitleg meteen te herkennen en te plaatsen. Veel gebouwen zijn prachtige versierd en door de restauraties door de eeuwen heen is een bijzondere stijl ontstaan waarin Koreaans is vermengd met Westerse elementen. Zo ontstaat bijvoorbeeld een prachtige Koreaans versierd… afdakje voor een auto. We kijken onze ogen uit en genieten tussen de bedrijven door van het gebrek aan smog en het heerlijke zonnetje die de stad in één keer een stuk kleurrijker maakt. Wat een verschil! We klikken plaatjes en als de tour is afgelopen en de enorme groep Amerikanen is verdwenen maken we zelf nog een rondje om wat extra te kunnen fotograferen. Het terrein is enorm en als we klaar zijn, zijn we wel toe aan koffie. Dat halen we bij een piepklein tentje (Bee Fleur) aan de rand van de wijk ‘Bukchon’, het oudste deel van de stad. Na een uitstekende dosis cafeïne maken we ons op om die te gaan verkennen. De eerste stop daarvoor is ‘Bukchon Culture Village’, een (leegstaande) oude Hanok, een traditioneel Koreaans huis. Er ligt een kaartje, ook Engelstalig, met een wandelroute en de mooiste fotostops op die route. En er is een man, die een groep Koreanen uitleg geeft. We kijken een rondje en als we naar de uitgang lopen is de groep net weg en spreekt de man ons aan. Hij is vrijwillig gids bij de stichting die dit pand beheer: zal hij ons wat uitleg geven? Nou graag! In 20 minuten geeft hij ons uitleg over de wijk (het centrum van de stad, met bergen er om heen en water voor de deur (erg feng shui) voor de stad uit haar voegen barstte) en de huizen. Koreaanse huizen kunnen we herkennen aan de binnenplaats met steentjes (zodat je bezoekers hoort aankomen), bankjes aan de muren aan de binnenplaats (zodat je er op kan zitten; de binnenplaats wordt gezien als deel van het huis) en een watercontainer. Dat laatste is eeuwen geleden wet gemaakt en is nog steeds van kracht! Al is het tegenwoordig vaak een brandblusser 🙂 We leren ook symbolen herkennen: krullen op de dakgoot, voor water, tegen vuur; een deur die altijd naar binnen opent, zodat geluk wordt uitgenodigd om binnen te komen en een muur opgebouwd uit naar boven toe steeds kleinere steentjes. Een ‘piramide’ naar de hemel, zodat je gebeden beter aankomen. We bedanken de man vriendelijk voor zijn uitleg en dan zijn we toe aan de volgende pauze. We eten een versgebakken broodje en drinken wat voor we weer op stap gaan. Op stap door de meer dan schattige wijk. Het is (ook nu nog) een woonwijk en overal hangen bordjes met de vraag of we ons toch vooral willen gedragen. Als we het gedrag van sommige toeristen zien snappen we de vraag wel. Wij lopen vooral in stilte. Kopen een hot-tock (een soort pannenkoek, gevuld met een mengsel van groene thee, honing en pinda’s) als snackje. Dwalen door smalle straatjes, met hanoks die vaak gerestaureerd zijn en prachtige deuren hebben. We verbazen ons over de lelijkheid in de wijk, die het moeilijk maakt om te fotograferen (telefoon- en electriciteitsdraden, airco’s, aanplakbiljetten etc.) maar we zien er tussen door een enorm charmante wijk waar we onze ogen uitkijken en plaatjes klikken waar dat kan. Op verzoek ook van een familie in traditionele kleding. En ja, dan mogen we ook een plaatje maken met onze eigen camera! Het is flink klimmen en dalen (die bergen dus) en na een uurtje of twee zijn we flink gesloopt en drinken we een kop koffie in een prachtige gerestaureerde hanok. Pffff, we maken heel wat kilometers deze reis. En we zijn vandaag nog niet helemaal klaar. Het is zulk lekker weer dat we besluiten de route terug naar het hotel te voet af te leggen en op de weg terug nog even te stoppen bij een tempel en bij een soort ‘craft center’. Allebei de moeite waard: een drukke tempel waar honderden lampionnen worden opgehangen die kleurrijk in de wind wapperen en een vijf verdiepingen tellend ‘center’. En dan is het echt klaar. Bekaf komen we aan in het hotel, waar we het raam open zetten en op het bed ploffen. We willen nog maar één ding vandaag en dat is iets eten. Karin heeft het lumineuze idee om bibimbap te willen eten, een bekend lokaal gerecht. Martijn vindt op kruipafstand (het kan echt niet meer dan 150 meter zijn) een uitstekend restaurant, waar we uitstekende bibimbap èn allerlei lokale hapjes eten… en dat níet lekker vinden. We hebben één keer eerder bibimbap gegeten, bij Tessa (collega van Martijn) en Jon thuis en dat was prima, maar dit is ‘niet ons ding’ zoals dat dan heet. Ook de lokale drank die Karin uitprobeert, is simpelweg niet lekker. We moeten er wel om lachen: ha, goed dat er een keer iets níet bevalt! Zeer tevreden met de dag en zelfs met deze ervaring, rollen we ons mandje in. -
We zoeken het hogerop! (Seoul, laatste dag, 8 maart 2019)
Oh, zegt Karin als ze haar informatie nog eens goed bekijkt. Ehm, Tijn? Als we morgen naar de luchthaven gaan hè? Help me dan even onthouden dat we naar de ándere internationale luchthaven gaan! Martijn kijkt wat verschrikt. Pardon?! Eh ja, dat is dus de reden dat ik de informatie altijd nog een keer check, zegt Karin wat defensief. Martijn grijnst: ehm, ik vind het best, ik verwacht niet van alle vluchten deze reis dat je uit je hoofd weet wat, waar en hoe laat… maar wel fijn dat je nog even checkt inderdaad! Maar hem, zullen we ons nu nog even richten op dít land?
Jazeker, vooral omdat het opnieuw stralend weer is: zonnig en met een goeie luchtkwaliteit, dus ook vandaag kunnen we er een buitendag van maken, Dat gaan we om te beginnen doen bij het City Wall Museum. Seoul heeft een stadsmuur van oorspronkelijk ongeveer 19 kilometer die zo’n 600 jaar (!) een actieve bescherming van de stad is geweest. In de 20ste eeuw kreeg hij het zwaar: de stad barstte uit haar voegen en vooral in het oostelijke en westelijke deel zijn veel toegangspoorten en delen van de muur gesneuveld, waardoor nu nog ongeveer 13 kilometer over is. Ze moesten plaats maken voor wegen, gebouwen… De laatste 20 jaar neemt Seoul haar muur weer serieus. Poorten worden gerestaureerd of (met oude materialen en soms een stukje verderop) weer opgebouwd, de muur wordt veel beter en op de juiste manier onderhouden en grote delen zijn weer toegankelijk voor het publiek. Het City Wall Museum vertelt met beeldmateriaal (video’s, foto’s, plaatjes, interactieve displays) en teksten en een aantal voorwerpen het verhaal van het muur.
En na het museum bekijken we natuurlijk een stuk van de muur zelf. Seoul is dus nogal bergachtig en de muur bewandelen is niet erg eenvoudig, maar het stukje bij het museum is redelijk te doen. Het laat goed de verschillende tijdvakken zien: van de grote, ongelijksoortige stenen uit de 14e eeuw (toen de bouw begon), via de grote, gelijkvormige stenen uit de 15e eeuw tot steeds kleinere stenen uit de 18e en 19e eeuw. Behalve de muur bekijken we ook de Heunginjimun poort, die 15 meter van zijn oorspronkelijke locatie, náást de enorme weg, weer is opgebouwd. Het is een indrukwekkend geheel en we hopen dat Seoul moeite, tijd en geld in zijn muur blijft steken. Wat ons betreft erg de moeite waard!
Na dit uitgebreide bezoek lunchen we bij een bakkertje in de buurt met een lokaal pannenkoek-broodje (lekker, geen idee wat het precies is) en daarna pakken we de metro. Het is tijd om het hogerop te zoeken. De Lotte World Tower in het zuid-oosten van de stad is met 555 meter op dit moment het op 4 na hoogste gebouw ter wereld en heeft het hoogste observatieplatform ter wereld. Je kan tot 500 meter hoogte komen en op 480 meter is er bovendien… een glazen vloer! Ha, bring it on!
Het is even zoeken in de enorme mall naar de ingang, vooral omdat we eerst willen pinnen. Dat lijkt eenvoudig, tot we bij de bank komen en twee mannetjes zien prutsen aan de automaten, met stapels geld om zich heen… letterlijk! We kijken er heel verbaasd naar. Een beveiligingsmannetje komt aangelopen en vraagt of hij kan helpen. Ehm, we wilden eigenlijk pinnen… Geen punt en hij loopt mee naar een andere pinautomaat, een stuk verderop, na een kreet aan zijn collega’s dat hij zo terug is. Die wapperen terug en gaan rustig verder waar ze mee bezig zijn, terwijl een deel van het geld buiten hun blikveld ligt….
We pinnen (met iets meer paranoia dan de mannetjes van de geldautomaat) en kopen dan een kaartje om naar boven te gaan. Het weer is nog beter geworden en we zijn dan ook nogal verbaasd dat het volkomen uitgestorven is. Het is echt stil! Prima wat ons betreft, want WAUW wat een uitzicht. Voor de tweede keer in een half uur vallen onze monden open van verbazing en deze keer als we de lift uitstappen. Met ene kaartje mag je op 6 verdiepingen komen. Je begint op de laagste en gaat dan steeds wat hoger. Eerst een rondje ‘gewoon’ uitzicht. Dan de glazen vloer. We hebben echt al onze zelfbeheersing nodig om er op te gaan staan en daarna zitten om wat ‘zweverige’ plaatjes te maken, maar het sis wel geweldig! En we moeten erg lachen om een aantal kinderen die zich er niets van aantrekken en gewoon doorrennen, tot grote schrik van hun moeders.
Nóg een verdieping hoger kunnen we aan twee kanten naar buiten! Door een dubbele deur (in verband met drukverschillen) en achter enorme glazen ramen, maar toch. We zien het volledige Olympische park liggen. Ook al zo gaaf. En als we nog een verdieping hoger gaan zien we ineens een vliegtuig (van de militaire luchthaven iets verderop) voorbij komen… ónder ooghoogte! Karin pleegt een kort videobelletje met zus Meta, om haar even mee te laten genieten. Wat een uitzicht!
Als we op ons horloge kijken zijn we wat verbaasd. Wauw, de tijd vliegt en we willen eigenlijk nog wat rommelen aan de laatste voorbereidingen voor Beijing en even rustig aan doen. We pakken de metro terug naar het hotel en daar doen we van alles en ook lekker een tijdje niets. ‘s Avonds gaan er er alleen nog even uit om een enorme berg dumplings te eten in hetzelfde tentje als de eerste avond, tegenover ons hotel. En dan gaan we op tijd ons mandje in. China roept en hoewel we daar in ons hoofd al erg mee bezig zijn, praten we nog een tijd na over Seoul. We zijn blij dat we het hebben gezien: het was misschien even wennen, but man, did it deliver!
