Stipt om half 8 zijn we alle vier beneden (na een overigens uitstekend ontbijtbuffet) en komt ook de chauffeur aan. Hij neemt ons mee naar de kelder om in de auto te stappen. Die is groot en comfortabel en de chauffeur blijkt uitstekend te rijden. We zakken achterover, leren Paul en Menya wat beter kennen en kijken ondertussen onze ogen uit terwijl we in ongeveer 70 minuten naar het terracottaleger worden gebracht.

We stoppen op een parkeerplaatsje er vlak voor, waar de deur wordt open getrokken door een jonge vrouw die zichzelf voorstelt als Shelley en in uitstekend Engels vraagt of we haar als gidse willen voor de komende twee uur. Ehm. We zijn wat overdonderd en wij zijn wat voorzichtig. De Denen zijn meteen enthousiast en als we hebben gevraagd of we dan zo lang mogen kijken en fotograferen als we willen zonder dat ze gaat jagen (en dat belooft ze) gaan wij ook overstag. Ze neemt ons via een snelle route (waarbij we een vrij grote straat moeten oversteken, die gelukkig nog best rustig is) mee naar het loket voor een kaartje.

Het is goed dat jullie vroeg zijn, zegt ze. In het weekend is het druk. Dat hadden we ons gerealiseerd, maar helaas hebben wij geen keuze. De Denen wel (ze blijven een dag langer) en we hebben ze eerlijk gezegd dat het voor hen wellicht aantrekkelijker zou zijn om maandag te gaan. Maar dat was niet nodig en ook nu zijn ze vooral heel positief over het besluit om een auto te delen. We staan trouwens alle vier te stuiteren. We zijn er echt! Dit is zo’n bezienswaardigheid waar we alle vier al het nodig van op tv hebben gezien en we zijn heel benieuwd of de realiteit nu niet tegenvalt. Maar nee, die overtreft onze verwachtingen zelfs! Het is echt geweldig en eerlijk is eerlijk, Shelly blijkt een absolute aanwinst. Ze vertelt rustig en duidelijk, maakt er een logisch geheel van en zorgt zoals beloofd dat we overal net zoveel tijd hebben als we willen. Ze kan alle vragen beantwoorden en is bovendien leuk gezelschap. De 25 euro voor ons gezamenlijk meer dan waard!

We bekijken achtereenvolgens hal 1 (de grootste hal), hal 3 (de kleinste hal, met beelden van het ‘hoofdkwartier’) en hal 2 (waar vijf beelden van dichtbij te bekijken zijn en die verder gebruikt wordt als ‘onderzoekshal’) en daarna twee bronzen koetsen, die hoewel half zo groot, minstens net zo veel indruk maken. Shelley zegt stellig: ja, ik weet dat jullie boekjes iets anders zeggen over de volgorde, maar nu is het nog rustig in hal 1. En ze heeft gelijk. Onze monden vallen open… Het is een gi-gan-ti-sche ruimte. In de geulen staan in totaal bijna 2.000 beelden opgesteld. Verder achterin liggen scherven: zo komen alle beelden (op één na: bijnaam ‘Lucky Boy’) uit de geulen. In de loop van de eeuwen zijn de houten daken die de geulen afdekten, ingestort. Archeologen puzzelen de beelden weer in elkaar. Dat kost vijf tot zes mensen zeven maanden voor één beeld!

De beelden zijn trouwens per toeval ontdekt. Een boer sloeg een waterput en ontdekte een beeld. Anders dan anderen die vóór hem iets ontdekten en dachten dat de beelden boze geesten waren en ze verbrandden, stuksloegen en / of terugstopten, had hij door dat hij iets bijzonders had gevonden. Hij lichtte de overheid in, kreeg 30 yuan (nu ongeveer 5 euro, voor hem destijds een aantal maandsalarissen) en de rest is geschiedenis.

Het museum is enorm en het wordt steeds drukker. We zijn heel erg blij dat we vroeg zijn gegaan. De omvang van het museum helpt wel met de drukte: door de enorme ruimtes blijft er ook voor ons een plekje over. We genieten enorm en Shelly is zoals gezegd een echte bonus: ze vertelt honderduit en we hoeven ons niet druk te maken over de route. De beelden zijn van een ongelooflijke gedetailleerdheid. Op de beelden die we van dichtbij kunnen zien kunnen we zelfs individuele haren onderscheiden! De beelden hebben allemaal (ja, echt allemaal: ze hebben nog geen dezelfde beelden ontdekt!) een eigen gezicht. Ook schoenzolen hebben allemaal een individuele afdruk. We bekijken alles uitgebreid en na 2 1/2 uur zijn we klaar. Martijn stelt voor om nog één keer te gaan kijken in hal 1 en dat doen we ook. Daar is het inmiddels stamp- en stampdruk. We kijken nog op één keer naar die gigantische hal, naar de zon op de rijen beelden en met een heel diepe, tevreden zucht nemen we afscheid. Dag terracottaleger, je bent echt heel erg geweldig!

Terug bij de auto nemen we afscheid van Shelley en geven haar een fooi, die ze na enig aandringen aanneemt. Ze helpt ons nog even met vertalen richting de chauffeur, want samen met de Denen hebben we afgesproken dat we nog een andere site willen zien. Dat blijkt lastig. Het hotel wordt gebeld. Wat willen jullie? Nee, dat is een andere provincie, dat kan natuurlijk niet! Dat wil zeggen, kost extra. Hmm, beetje jammer, dan willen we wel naar de Big Goose Pagoda en als we daar klaar zijn kan hij ons weer naar het hotel brengen. Is ook lastig. Hij kans ons afzetten. Nu houden we onze poot stijf: nee, we hebben betaald voor 8 uur, dat is expliciet bevestigd en daar zitten we straks nog lang niet aan! Er wordt wat gezucht, maar daarmee gaan hotel en chauffeur akkoord.

De chauffeur brengt ons, het lijkt als een soort goedmakertje, eerst langs de tombe van de keizer. Die grafheuvel is (nog?) dicht en op het park-achtige terrein is niet veel te zien, maar het is lekker om even uit de mensen te zijn en … horen we nu vogeltjes?! Dat zal wel een vergissing zijn 😉 Het land is hier in Xi’an nog steeds behoorlijk droog en er is nauwelijks groen te bekennen, behalve op de enorme heuvel, die zo te zien wordt bewaterd. We kletsen met Paul en Menya terwijl we ondertussen een rondje wandelen. Leuke, bereisde mensen en we vinden alle vier dat we boffen dat we elkaar hebben ontdekt.

De rit naar de pagoda verloopt net als de heenweg en onderweg bespreken we met elkaar wat we willen. Eigenlijk vinden we het wel prima als de chauffeur ons alleen afzet. We willen verschillende dingen (de Denen willen bier, wij willen wat eten) en we hebben geen zin om aan een eindtijd vast te zitten. Bovendien kunnen we eenvoudig met de metro terug naar het hotel. Als de chauffeur aanstalte maakt om een parkeergarage in te duiken houden we hem tegen, geven hem zijn geld en maken hem duidelijk dat hij niet hoeft te wachten. Hij is verbaasd, maar ook opgelucht. En ja, we snappen dat het een beetje vreemd is, maar we hadden vooral behoefte om zèlf te bepalen wat de gang van zaken is!

We nemen afscheid van Paul en Menya; dag, het was erg gezellig en we zien jullie vast nog in het hotel! Het laatste dat we op dat moment van ze zien is dat ze een winkeltje in duiken en naar buiten komen met twee enorme blikken bier. Onze behoeftes zijn iets minder alcoholisch. We wandelen langs wat restaurantjes, tot we een exemplaar vinden dat er goed uit ziet. Binnen puzzelen we op ze (Chinese) menukaart boven de balie… tot we er (als we er ongeveer uit zijn) zien dat er ook één staat met Engelse ondertiteling! Ha, nouja, we krijgen vooral bevestiging dat we het inderdaad goed hadden gedaan en bestellen een bak dumplings en een soort… gevulde, gefrituurde broodring met sesam. De broodring krijgen we meteen en daarna nemen we plaats aan een tafeltje met kleine houten krukjes. Boven de ‘keuken’ (een afgeschermd deel van de ruimte waar een aantal koks eten staat te maken) verschijnt op een scherm ons nummertje (het wordt ook omgeroepen, maar dat is wat lastiger te volgen). Karin pikt de dumplings en saus op en een vriendelijke serveerster helpt met de stokjes uit een soort magnetron vissen. Een desinfecteer-apparaat zo te zien: helemaal goed!

Het eten is prima en we vinden het vooral weer een avontuur om ergens eten te bestellen. De rest van de klandizie vindt ons ook maar bijzonder: ze kijken allemaal naar ons, openlijk of met steelse blikken. We negeren het vooral, glimlachen af en toe eens naar iemand, gaan de serveerster nog even bedanken als we klaar zijn (ze krijgt er een kleur van) en daarna gaan we op pad. Eerst over de enorme …’boulevard’ waar gekleurde lampionnen en metershoge figuren (‘s avonds ongetwijfeld verlicht) de grijze straten kleuren. Net als de deels in traditionele kleding gehulde mensen trouwens; ook hier lopen jonge meisjes soms in (gehuurde) traditionele kleding. Een bijzondere manier om contact te leggen met je geschiedenis en een leuk gezicht wat ons betreft!

We drinken een blikje drinken leeg op een bankje en gaan dan op zoek naar de ingang van de tempel die om de pagoda heen is gebouwd. De pagoda torent er boven uit: gebouwd van steen, zeven verdiepingen hoog en uit de 7e eeuw (!) is het een sober maar indrukwekkend herkenningspunt in dit deel van de stad. De tempel er om heen is oorspronkelijk bijna even oud, maar de houten gebouwen er om heen zijn door de eeuwen heen meermaals herbouwd na door brand te zijn verwoest. Nietemin is het leuk om de (nog steeds drie eeuwen oude!) gebouwen te bekijken en door het parkje van de tempel te dwalen. Een aantal magnoliabomen op de binnenplaatsen va de tempel staat in bloei en we zijn niet de enigen die plaatjes willen schieten!

Als we er een beetje klaar mee zijn dwalen we naar de uitgang, lopen om de tempel heen en via een drukke autovrije ‘boulevard’ (met rond een vijver allerlei mensen die een soort repetitie lijken te doen voor een groot toneelstuk) naar het metrostation. Terug in het hotel zoeken we de afternoon tea op en daar treffen we Paul en Menya. Ze zijn net als wij bekaf maar zeer tevreden na deze volle, leuke dag. We praten met een kop thee en pel-amandelen erbij en daarna gaan we naar onze kamer. Tijd voor even rommelen, een tweede was en een plan voor vanavond.

Dat plan wordt het zoeken van een gebakken-dumpling keten in de straat. Lekker en niet al te ver weg. En weer een heel avontuur. We hebben beperkte info en het duurt even voor we het restaurant vinden èn herkennen. Dan moeten we nog bestellen. En de kaart is in het Chinees, deels zonder plaatjes. De informatie die we bij ons hebben, helpt. Ok, dit zijn de dumplings, dan willen we die, die en die. En dan staat daar een plaatje van een spinaziesalade die er goed uit ziet. Helaas blijken twee van onze ‘die’ keuzes op, dus die vervangen we zonder een idee te hebben van wat we bestellen. Maar het eindresultaat is prima: lekkere dumpings, waarvan twee soorten vegetarisch en een overheerlijke spinazie-met-nootjes salade. De thee er bij is wat we inmiddels ‘pinda-thee’ zijn gaan noemen: niet lekker wat ons betreft, dus die slaan we even over. Maar verder zijn we heel tevreden met ons avontuur! … en inmiddels weer enorm toe aan een tukje. Truste!