Aller-, allerlaatste dag! … en naar huis (30 / 31 maart 2019)

En zomaar ineens is het de allerlaatste dag van ons verblijf in Hong Kong èn van onze hele reis. Het roept een dubbel gevoel op. Een gevoel waar we nu, in de ochtend, nog even niet te lang bij stil willen staan. Vandaag duurt nog lang en we hebben ons vast voorgenomen om er nog een echte reisdag van te maken en te genieten van wat we tegen gaan komen. Dus eerst: uitchecken. Voor de laatste keer proppen we onze zooi in de tassen, die we de rest van de dag kunnen laten staan bij het hotel. We bedanken de receptie alvast: we hebben een top-verblijf gehad in dit hotel en alle extra’s waren heel erg fijn.

We ontbijten bij Studio Caffein (prima, maar net als veel Westerse ontbijttentjes in Hong Kong erg prijzig) en gaan dan door naar Kowloon Park. Zoals we eerder hebben gezien in andere delen van China is een park niet zozeer gras-en-bomen, maar wisselen pleintjes, bloemperken en bomen elkaar af. Ok en Kowloon Park heeft ook wat gras, maar dat mag geen naam hebben. De enorme vijver met vogels is indrukwekkender, net als de ruime en goed opgezette vollière. Er in zien we allerlei papegaaien en kaketoes die we in Australië in het wild zagen! Dat zien we natuurlijk nóg liever: we zijn blij dat ze hier in ieder geval een klein beetje ruimte hebben om te vliegen. In het park is ook een enorm zwembad (met een buitenbad waar we recht in kunnen kijken, maar op dit tijdstip niemand zwemt) en er worden op verschillende pleintjes kinderen getraind in een vechtsport. Vooral de allerkleinsten zijn schattig.

We dwalen het park door en wandelen er aan de andere kant weer uit. Door gaan we, naar het zuiden, waar we koffie halen en een ferry nemen naar de overkant. Via het wandelpad wandelen we naar één van de drukke straten die we eergisteren overstaken. En daar nemen we een tram. Dat ziet er pas echt uit als een ‘must see’: dubbeldek-trammetjes! Ze zijn bijna hoger dan ze lang zijn en er rijden er een heleboel. We pakken er één en vinden bovenin zowaar nog ene plekkie. En het blijkt een prima vervoermiddel èn een ideale sightseeing-optie.

We blijven een paar haltes zitten terwijl de tram naar het oosten rijdt en stappen uit bij een halte vlak bij ‘the blue house’. Of eigenlijk ‘the blue, the orange and the yellow house’. Deze huizen, voormalige huurflats, zijn de laatste jaren intensief gerestaureerd. Er wonen nog steeds mensen, maar niet zoveel meer per flat als vroeger en verder zitten er een een winkeltjes, een restaurantje, een informatiecentrumpje etc. We zijn helaas net te laat voor de wekelijkse Engelstalige tour, maar bekijken de gebouwen uitgebreid. Het is een kleurrijk en sfeervol geheel en één van de schaarse restauratie-successen in Hong Kong. We wilden dat er vaker zo gekeken was naar het verleden: wre worden wat moedeloos van de ongebreidelde bouwlust.

Na een broodje bij ‘Le Pain Quotidien’ pakken we een tram naar het westen en deze keer blijven we tot aan het eindpunt zitten. Daar zit de ‘western market’ en dat zou leuk moeten zijn: een stofjesmarkt! Helaas blijkt de ‘markt’ een volkomen stuk-gerestaureerde hal waar de lapjesverkopers troosteloos bij elkaar gepropt zitten op de eerste verdieping en de begane grond wordt ingenomen door fastfood-restaurantjes. We lopen een rondje, maar zijn al heel snel weer buiten, waar we (window)shoppend door de straten terug naar de ferry lopen.

Aan de overkant wandelen we de boulevard op. We halen een blikje drinken en met een drankje erbij blijven we een uurtje zitten. We kijken mensen, drinken ons drankje, praten over wat we zien en over wat we allemaal hebben gedaan de afgelopen weken en maanden. En als we wat zijn bijgekomen pakken we een metro naar het noorden, naar metrohalte Sham Sui Po. Daar vlakbij zit namelijk het laatste restaurantje dat we willen bezoeken deze reis: een vestiging van Tim Ho Wan. En dit lid van de bescheiden restaurant-keten heeft een Michelin-ster. Niet persé voor de bediening, die is vooral… functioneel ontdekken we al snel. Maar het eten… Oh mensen het eten. Dim sum op hoog niveau. We eten er bijna onze vingers bij op! Ondertussen hebben we een gezellig gesprek met de Duitser die aan onze tafel is gezet en wisselen we onze ervaringen uit over deze enorme, vreemde en bijzondere stad.

En dan is het op. Echt op. We halen onze bagage op in het hotel en nemen de Airportbus die ons onder een uur naar de luchthaven brengt. Daar zijn we idioot vroeg en we doden de tijd met verslag schrijven, kletsen, chips eten en iets drinken… Onze vlucht is al niet vroeg, maar loopt ook nog anderhalf uur vertraging op. Tegen de tijd dat we aan boord gaan is het bijna half 2 ‘s nachts… De vlucht duurt 12,5 uur, we proberen te slapen (wat ons niet lekker afgaat), we kijken films, kletsen een beetje en uiteindelijk landen we om 8 uur lokale tijd op Schiphol, Amsterdam. Als we de gezichten van Harro en broer Sander en nichtje Emma zien weten we het zeker. Thuis.

De reiskriebels zitten diep in ons systeem. We genieten van nieuwe landschappen, ander eten en het ontmoeten van leuke, rare, lieve en intrigerende mensen uit andere landen. Deze reis was een cadeau, een fantastische ervaring. En hoewel we wel even klaar zijn met China (ook pseudo-China in de vorm van Hong Kong) zou de reis aan de ene kant eindeloos door mogen gaan. Maar ook (moderne) nomaden hebben een pleisterplaats en hier, dicht bij de mensen van wie we houden, is die van ons. Tijd voor bijtanken, water uit de kraan drinken en in ons eigen bed slapen, dat toch eigenlijk het aller-, allerlekkerst ligt. Tot de reiskriebels weer toeslaan, zijn wij op onze pleisterplaats. We kijken elkaar aan: “welkom thuis”.